تاریخ عکاسی ایران

مقدمه

نخستين دوربين های عکاسی به روش داگرئوتيپ به درخواست محمد شاه قاجار از کشور های روسيه و انگليس به دربار ايران وارد می شود , که البته روسها دوربين اهدايی امپراطور را زودتر به ايران و دربار می رسانند, و توسط ديپلمات جوان خود ” نيکلای پاولوف” که به اين منظور آموزش عکاسی ديده بود , نخستين عکاسی در ايران در تاريخ ۱۸۴۲ ميلادی (۱۲۲۱هجری .ش) انجام گرفت . بيشتر ين سوژه های عکاسی افراد سلطنتی و بخصوص ناصرالدين ميرزا (شاه آينده) بودند که بر صفحه داگرئوتيپ نقش می بستند . شيفتگی فراوان ناصرالدين ميرزا به عکاسی و حمايتهای گسترده او از اين فن و هنر حتی در طول سلطنت طولانی خودش زمينه ساز رواج گسترده عکاسی در ایران و به خصوص به صورت علمی و آموزش آن در مدرسه دارالفنون شد.

تاریخچه عکاسی پرتره در ایران

عکاسی در کشور ایران در دوران قاجار و زمان ناصرالدین‌شاه  به صورت فراگیر و علنی آغاز شد. در این راستا عکاسانی از کشورهایی مانند اتریش، فرانسه و ایتالیا به ایرانی‌ها عکاسی یاد می‌دادند. ایرانی‌هایی که عکاسی آموختند به سه دسته کلی تقسیم شده و فعالیت داشتند؛ برخی  برای مؤسسات علمی عکاسی می‌کردند؛ برخی عکاسی را برای سرگرمی یاد گرفتند و برخی از این راه نان در می‌آوردند. زمان ورود عکاسی در ایران با زمان آغاز هنر عکاسی پرتره منطبق است؛ زیرا اولین عکس‌هایی که در ایران به ثبت رسیده اصولاً از چهره افرادی مانند شاه بود. عکس‌های پرتره ناصرالدین شاه از جمله اولین عکس‌های پرتره‌ای است که در ایران به ثبت رسید. طبق تاریخ ناصرالدین شاه نیز از اولین افرادی بود که توانست عکاسی را یاد بگیرد و توانست پرتره‌ای از خود و پرتره‌ای از مادر خود به ثبت برساند که از قدیمی‌ترین عکس‌های ناصرالدین شاه به حساب می‌آید.