در حاشیه ی لنزهای معمولی یک عدد به عنوان حداقل فاصله فوکوس درج شده است. این عدد یک محدودیت است که به عکاس اجازه نزدیک شدن بیش از اندازه به سوژه را نمی دهد.

اما برای اینکه بتوانید تا حد دلخواه به سوژه نزدیک شوید و عکس­هایی با بزرگنمایی بالا تهیه کنید روش­هایی وجود دارد.

مطمئناً بهترین روش برای ثبت تصاویر ماکرو (با بزرگنمایی 1:1 یا بیشتر) استفاده از لنز‌های ماکروی طراحی شده توسط سازنده می‌باشد. ولی‌ در مواقعی که به این لنز‌ها دسترسی‌ نداریم می‌توان از این روش‌ها بهره جست:

1. استفاده از رینگ معکوس:

یکی‌ از نکاتی‌ که باید بدانید این است که ساختار عدسی‌‌ها در لنز‌های ماکرو دقیقا برعکس لنز‌های معمولی‌ است. به همین خاطر اگر یک لنز معمولی‌ را به صورت برعکس روی دوربین نصب کنید می­توانید آن را تبدیل به لنز ماکرو کنید.

رینگ معکوس یک حلقه­ی باریک و بدون شیشه است که روی لنز و در محل فیلتر نصب می­شود و این امکان را می­دهد که لنز را به صورت وارونه روی دوربین نصب کنید. در این حالت دیافراگم لنز قابل تنظیم نیست و بهتر است قبل از عکاسی به صورت دستی‌ روی مقدار دلخواه قفل شود. استفاده از لنز نرمال در این روش بزرگنمایی 1:1 می­دهد اما هرچه لنز وایدتر باشد، بزرگنمایی بیشتر می­شود.

2. استفاده از فیلتر کلوزآپ:

که در واقع یک عدسی‌ ذره ­بینی‌ است که روی لنز بسته می­شود و دقیقا مثل یک ذره ­بین عمل می‌کند و امکان فوکوس در فواصل بسیار نزدیک را می­دهد. در این روش دیافراگم قابل تنظیم است اما به دلیل اضافه شدن عدسی‌‌ اضافی و شکست بیشتر نور، خطاهای لنز افزایش می‌یابند.

3. استفاده از اکستنشن تیوب (لوله گسترش دهنده):

یکی‌ از راه‌های فوکوس کردن روی اجسام نزدیک به دوربین، افزایش فاصله بین لنز و سنسور است. اکستنشن تیوب یک استوانه یا فانوس با طول متغیر است که بین لنز و بدنه نصب می­شود تا فاصله لنز تا سنسور را زیاد کند و امکان فوکوس در فواصل نزدیک را به عکاس بدهد. این استوانه­ها در درجات 1، 2 و 4 عرضه می­شوند تا ترکیب آن­ها اعداد 1 تا 7 را برای میزان­های مختلف بزرگنمایی بسازد. در این روش نیز دیافراگم قابل تنظیم است. خطای آن نسبت به روش قبل کمتر ولی‌ افت نوری بیشتر است که باید محاسبه شود.